सोमवार, २६ सप्टेंबर, २०१६

जागतिक पुरातत्त्वीय वारश्यात कोकणची उपेक्षा

केळशीतील वाळूच्या टेकडीचा समावेश हवा !

निश्चित कालमापन असलेली त्सुनामी निर्मित जगातील एकमेव वाळूची टेकडी ठरलेल्या, पुरातत्त्व संशोधक डॉ. अशोक मराठे संशोधित कोकण किनारपट्टीवरील दापोली तालुक्यातील केळशी येथील टेकडीचा समावेश, सध्या तिला पोहोचू लागलेल्या हानीच्या पार्श्वभूमीवर जागतिक पुरातत्त्वीय वारश्यात होण्याची गरज आहे. जागतिक पुरातत्त्वीय वारसा स्थळांमध्ये नॅरो गेजनेरळ-माथेरानची टॉय ट्रेनवगळता, हजारों वर्षांचा    इतिहास असलेल्या कोकणातील एकाही स्थळाचा समावेश नाही. कोकणचे पर्यटन जागतिक नकाशावर नेण्याचा हा खूप सामर्थ्यशाली मार्ग आहे. कोकणात अलीकडच्या काही वर्षांत झालेल्या संशोधनातून असंख्य पुरातत्त्वीय उलगडे होऊ लागले आहेत. त्यासाठी कोकण पर्यटनम्हणून प्रयत्न व्हायला हवेत 

कोकणचा इतिहास अजूनही पूर्णत: उजेडात आलेला नाही. गेल्या काही वर्षांत झालेले संशोधन मात्र बारकाईने अभ्यासले की कोकणचे जागतिक महत्त्व लक्षात येते. परंतु त्यास्थळांना आंतरराष्ट्रीय मानकेमिळविण्यासाठी खूप परिश्रम घ्यावे लागणार आहेत. पुण्याच्या जगप्रसिद्ध डेक्कन पुरातत्त्वीय कॉलेजचे निवृत्त ज्येष्ठ पुरातत्त्व संशोधक असलेल्या डॉ. मराठे यांनी गेल्या काही वर्षांत कोकणात केलेली संशोधने जगाला थक्क करायला लावणारी आहेत. गुहागरजवळ पालशेत गावी ९० हजार वर्षांपूर्वीची मानवनिर्मित हत्यारे त्यांना सापडली. केळशी-आंजर्लेपासून विजयदुर्ग-सिंधुदुर्ग किल्ल्यापर्यंत डॉ. मराठे यांना साधारणत: आठ हजार वर्षांपूर्वीचे मानवनिर्मित बांधकाम खोल समुद्रात सापडले. पणजीच्या नॅशनल इन्स्टिटय़ूट ऑफ ओशनोग्राफीने त्यास दुजोरा दिला आहे. गुहागर-दापोली खाडी किनाऱ्यावर देर्दे गावी नवव्या शतकातील बुडालेली पुरातन बोट मिळाली. जोग नदी मुखाजवळ बिरवाडी गावात १० व्या शतकातील घर मिळाले. गुहागरात प्राचीन असंख्य कालवे आहेत. आंतरराष्ट्रीय समुद्रतज्ज्ञ डॉ. सारंग कुलकर्णी यांनी जगभरातील समुद्रतळाचे सौंदर्य न्याहाळून कोकणात समुद्रतळाशी जगापेक्षा वेगळी समृद्धी असल्याचे सिद्ध केले आहे. या सर्वांचा नीट अभ्यास केला तर कोकणची संस्कृती, मनुष्यजन्म सारे काही जगात सर्वात प्राचीन असल्याचे जाणवते. याला आंतरराष्ट्रीय मानकाचे कोंदण मिळाल्यास खऱ्या अर्थाने कोकण ग्लोबलहोणार आहे.

वाळूच्या टेकडीचे केळशी गाव भारजा नदीच्या दक्षिणेला वसले आहे. नदीच्या मुखाजवळील प्रदेशात आणि किनार्‍यालगत जुन्या वस्तीचे अवशेष सापडतात. हे अवशेष सुमारे 18 मीटर वाळूच्या थराखाली आढळले आहेत. प्रा. श्रीकांत कार्लेकर यांनी 1990 मध्ये या टेकडीचा शोध लावला. गत दशकात डॉ. अशोक मराठे यांनी याबाबतचे सर्व समावेशक संशोधन पुढे आणले. वाळूच्या टेकडीच्या तळापासून चार मीटर उंचीवर मिळालेल्या कोळशाचे कर्ब-14 पद्धतीने कालमापन केले असता 1170 ते 1190 वर्षांपूर्वी काळ मिळाला आहे. केळशी येथे केलेल्या शोधन कार्यात काही भांडी, घडे आणि खापरं मोठ्या प्रमाणावर मिळाली. पातळ आणि जाड अशा दोन प्रकारातील मृद भांडी आढळली. गोलाकार भांडी, वाडगे, ताटं आणि घडे यांची खापरे मिळाली. मातीच्या भांड्यांच्या कडांचे वेगवेगळे प्रकार आढळले. त्यात छोट्या मानेची, उघड्या काठाची, बारीक मानेची भांडी गोलाकार भांडी, वाडगे, ताटे आणि घडे यांची देखील खापरे आढळली. त्याचप्रमाणे गोलाकार काचेच्या भांड्यांचे आणि काचेच्या पेल्यांचे तुकडे व बांगड्यांचे तुकडे सापडले. तीस वर्षे वयाच्या दोन माणसांच्या कवट्या आणि एका लहान बालकाचा सांगाडाही मिळाला. अशाच उत्खननात टेकडीच्या पायथ्याशी जेथे आज भरतीचे पाणी दीड मीटर उंचीपर्यंत येते, तेथे 1.2 मी. व्यासाची जांभ्या दगडात बांधलेली विहीर आढळून आली आहे. या विहिरीच्या आत आणि आसपास मिळणार्‍या खापरांवरून ही विहीर शिलाहार काळातील (.. 1000) असल्याचे स्पष्ट झाले आहे. पृष्ठवंशिय आणि पाठीचा कणा असलेल्या प्राण्यांची हाडे इथल्या शोधनकार्यात सापडली. त्यात पाळीव गुरे, म्हैस, हरिण, समुद्री कासव व मासे यांचा समावेश आहे. माशांची हाडे आणि प्राण्यांचे अवशेष यांची संख्याही मोठी होती. मोठ्या हाडांचा पृष्ठभाग सूक्ष्मदर्शकाखाली काळजीपूर्वक अभ्यासला असता ती हाडे दूरवरून वाहून न येता ती जागच्या जागी गाडली गेली असावीत असे अनुमान काढण्यात आले. वाळूच्या टेकडीच्या माथ्यावर गाडल्या गेलेल्या दोन कवट्यांच्या जवळच तांब्याची सहा नाणी सापडली. विशेष म्हणजे ही नाणी चांगल्या स्थितीत असून त्या वरील मजकूरही सुस्पष्ट आहे. अल् सुलतान अहमदशाह बिन अहमद बिन अल् हसन अल् बहामनी 837’ असा मजकूर त्यावर आहे. त्यामुळे ही नाणी बहामनी सुलतान अहमदशाह पहिला यांनी हिजरी सन 837 म्हणजेच इ. . 1433 मध्ये वापरात आणलेली आहेत हे नक्की झाले. 

केळशी गावाचा उल्लेख इतिहासात अनेक ठिकाणी आढळतो. सारे उल्लेख 1601 नंतरचे आहेत. पंधराच्या शतकाच्या अखेरीस नैसर्गिक घटनेतून या समुद्रकिनार्‍यावरील खारफुटीचे जंगल उद्ध्वस्त झाले असावे, अशाच प्रकारची घटना गुहागर-बाग येथे घडल्याचे पुरावे सापडतात. अलिबागच्या उत्तरेस रेवस बंदरात खारफुटीचे जंगल नष्ट झाल्याचेही संशोधनातून पुढे आले होते. अलिबाग-चौल उत्खनन पुराव्यावरून इ. . पहिल्या शतकात समुद्र पातळी तीन ते चार मीटरने कमी होती हे नक्की झाले आहे. केळशी येथील विहिरीच्या पुराव्यावरून आणि आजूबाजूच्या पुरातत्त्वीय अवशेषावरून इ. . 15 व्या शतकापर्यंत समुद्राची पातळी ही तीन ते चार मीटरने कमीच होती हे नक्की होते. वास्को द गामाच्या तिसर्‍या सफरीविषयी यूल, बर्नल, लोगन, गॅस्पर, कोरिआ, सॅन रोमन, कॅस्टेन्हेडा आणि बॅरोज आदि लेखकांनी लिहिले आहे. या प्रवासात गामाच्या गलबतांच्या तांड्यास अनेक अडचणींना तोंड द्यावे लागले. 14 ते 17 गलबते या प्रवासात होती. त्यापैकी 4 ते 5 गलबते भारताच्या किनार्‍याला लागण्यापूर्वीच नष्ट झाली. 9 एप्रिल 1524 रोजी वास्को--गामा याने लिस्बन सोडले, तेव्हा त्याच्यासोबत 3000 माणसे होती. गलबतांचा तांडा भारतात शिरताच दिवच्या आसपास त्सुनामी आली तेव्हाचे वर्णन या लोकांनी जे सांगितले ते असे होते समुद्र इतक्या प्रचंड प्रमाणात खवळला की भयंकर आवाज, किंकाळ्यांनी आकाश दुमदुमले. जहाजांनी विचित्र हेलकावे घेतले, लाटांचे तांडव सुरू झाले, एका जागी नीटपणे उभे राहता येत नव्हते, माणसे एका बाजूवरून दुसर्‍या बाजूला जाऊन आपटत होती. माणसांनी अखेर देवाचा धावा करायला सुरूवात केली कारण लाटांच्या थैमानामुळे जहाजांवरील ताबा सुटला होता. दरवेळी भीषण लाट येत होती, जिरत होती, तोपर्यंत नव्या लाटेचा अविष्कार होत होता. हे सारे सुमारे 1 तास चालले होते. अशा परिस्थितीतही वास्को--गामाने प्रसंगावधान राखून लोकांना धीर देत सांगितले की पोर्तुगीजांच्या उपस्थितीमुळे समुद्रसुद्धा कंपित झाला आहेअशी माहिती केर्र या लेखकाने दिली आहे. त्यात त्याने वास्कोने भूकंपनिर्मित त्सुनामी ओळखली, असे म्हटले आहे. खोल समुद्रात जहाजाला त्यामानाने त्सुनामीचा तडाखा कमी बसतो याची दोन कारणे आहेत. त्सुनामीच्या उंचीच्या स्वरूपातील परिणाम खोल समुद्रात काही सेंमी. असतो. समुद्राचा पृष्ठभाग वरखाली होण्याचा काळ हा 5 ते 20 मिनीटं असतो. एवढ्या कालमर्यादेत उंचीत होणारा हा छोटा बदल जाणवत नाही.

 समुद्र किनाऱ्यावरून रस्ता नेण्याचे हट्टामुळे टेकडीचा ह्रास 

समुद्र किनाऱ्यावरून रस्ता नेण्याचे हट्टामुळे टेकडीचा ह्रास झाल्याची स्पष्ट भूमिका केळशीतील ज्येष्ठ पर्यावरणवादी कार्यकर्ते मनोहर वर्तक यांनी मांडली आहे. उटम्बरहून केळशीकडे निघालेला रस्ता, अगदी सुरुवातीच्या ४० वर्षे पूर्वआखणीनुसार बेलेश्वर मंदिरानजीक पूर्वेकडे वळतोकेळशी खाडी, साखरी, आतगाव, आंबोलीमार्गे वेसवीकडे जातो. या जुन्या मार्गावरील गावांना मुख्य प्रवाहात या रस्त्यामुळे आणणे शक्य होणार होतेआत्तापेक्षा खर्च कमी झाला असता. पुलाची जागा बदलली जाऊन उंची कमी झाली असती, पर्यायाने खर्च कपात झाली असतीपरंतु वर्तमान वाळू टेकडीचा ह्रास करणारा, “रेवस-रेड्डीरस्ता हा बेलेश्वर मंदिरापासून पश्चिमेकडे वळविला गेला. रस्ता चिंचवळ वस्तीत आलारस्ता अगदी घरांना लागून आला, घरांना धोका निर्माण झाला. रस्ता पुढे केळशीतील पर्यटन प्रसिद्ध पेशवेकालीन बांधणीच्या प्राचीन श्री महालक्ष्मी मंदिराजवळून आखण्यात आला. त्याला विरोध झाल्याने तो पुन्हा वळवून देऊळ आणि शाळा यांच्या मधून आखण्यात आलाहा रस्ता सागरी महामार्ग असून तो शाळेपासून, प्रमुख ग्रामदेवतेच्या मंदिरापासून अंतरावर असावा, याचे काही नियम आहेत त्यात हा वर्तमान रस्ता बसत नाही. पुढे रस्ता दक्षिणेकडे वळून छत्रपती शिवाजी महाराजांचे गुरु हजरत याकूबबाबा सरवरी यांच्या ४०० वर्षे प्राचीन दर्ग्याजवळ आला. काम सुरु असताना दर्ग्यानजिकच्या काही कबरीकोसळल्या. स्थानिकांनी हरकत नोंदविल्यानंतर कोसळलेला भाग पुन्हा बांधून देण्यात आला. येथून हा रस्ता समुद्रमार्गे उत्तरेकडे वळून वाळूच्या टेकडीकडे गेला. हे सारे काम मूळ जमीन मालकांची परवानगी न घेता झाले. यात अनेक गडबडी झाल्या आहेत. परवानगी मिळविल्याची कागदपत्रे तयार करताना हयात नसलेल्या व्यक्तीची सही घेणे, कधीही इंग्रजी न शिकलेल्या व्यक्तीची इंग्रजीतील सही असे अनेक दोष वर्तक आजही स्पष्ट करतात, त्याचे पुरावे सांगणारे दस्तावेज आजहि न्यायालयात जमा आहेत.  रस्ता नेताना रस्त्याकरिता केवडा, मारवेल, सुरु या झाडांचे असलेले जंगल जे. सी.बी. च्या सहाय्याने संपूर्णत: मूळापासून नष्ट केले गेले.

दरम्यानसन २००६ साली केळशी खाडीवरील पुलाच्या कामाला सुरवात झाली. तत्कालीन  ११ कोटींच्या या पुलाचे  पिलर उभारून पूर्ण झाले होते व  पिलर उभारण्याचे काम सुरू होते. त्यातच या पुलाला जोडणारा साडेतीन कोटींचा रस्ता या वाळूच्या टेकडीवरून नेण्यात आला. वाळूच्या टेकडीवरून महामार्ग नेण्याची कुशाग्र बुद्धिमत्तालाभलेले लाभलेले अभियंता, त्यावर ब्रन काढणारे लोकप्रतिनिधी या काळात जनतेने पहिले. सार्वजनिक बांधकाम विभागाने रस्ताकामी रायगड व रत्नागिरी हे दोन जिल्हे जोडण्यासाठी मोठ्या यंत्राच्या साहाय्याने टेकडीच्या माथ्यापासून १२ मी. पर्यंत आणि १२० मी. लांबपर्यंतचा टेकडीचा भाग कापून टाकला. निसर्ग निर्मित टेकडीला ग्रहण लागले. टेकडी कापली गेल्याने  या संपूर्ण विषयाचे गांभीर्य समजून घेवून पुण्याच्या प्रणवतीर्थया संस्थेने न्यायालयात याचिका दाखल केली. आणि  ११ एप्रिल २००७ ला केळशी खाडीवर सुरू असलेल्या पुलाचे काम बंद पडले. आज बांधकाम खात्याने आपण टेकडी वाचवूअसा खुलासा केला आहे.  टेकडी वगळून रस्ता करण्याची भूमिका घेतली आहे, वास्तवात विकास व्हायलाच हवा आहे. मात्र तो सर्वसमावेशक आणि निसर्गासपूरक असावयास हवा. समुद्राच्या भरती रेषेपेक्षा केळशी गाव सुमारे ४ फूट खाली आहे, आजही समुद्राला भरती आली की काही भागात पाणी शिरते. ही टेकडी या गावचे संरक्षण आहे. आजपासून ७५ वर्षांपूर्वी हि टेकडी आज अस्तित्त्वात असलेल्यापेक्षा दुपटीहून अधिक होती. या टेकडीच्या पुढे ठराविक अंतरावर तुलनेने छोट्या टेकड्याही दृष्टीपथास पडत. कालौघात त्या नष्ट झाल्या. दरम्यान यावर्षी समुद्राच्या उधाणामुळे वाळूची टेकडी नष्ट होण्याचा धोका निर्माण झाला. या वर्षी पावसाळी हंगामात सुमारे ३० मीटर लांब व २५ फूट रूंद असा भाग समुद्राच्या उधाणामुळे व सततच्या पाण्याच्या मार्‍यामुळे नष्ट झाला, टेकडी बचाव मोहिमेत जी भूमिका अनेक वर्षांपूर्वी अभ्यासक आणि संशोधकांनी मांडली ती स्थानिकांनी उचलून धरली आहे. रस्ता करण्याच्या नादात ओरबाडलेली टेकडी आता निसर्गापुढे हतबल झाल्याचे चित्र आहे.  “टेकडी नष्ट झाल्यास संपूर्ण गावाला धोका आहेहे संशोधकांचे मत यावर्षी गावातील गुजरवाडा आणि कांदेवाडीला झालेल्या त्रासामुळे सर्वांना पटले आहेकेळशीतील ही संपूर्ण टेकडी एकजीव असून त्यात स्तरविन्यास नाही. हा सर्व वाळूचा ढीग एकाचवेळी निर्माण झाला आहे. गोव्यातील दोनापावला येथील देशातील एकमेव समुद्र विज्ञान संस्थेने पर्यावरण आणि वन मंत्रालयाच्या प्रचलित यादीमध्ये या टेकडीचे नाव नमूद नसल्याचे म्हटले आहे.

जगात सर्वत्र पुरात्त्वीय वारसास्थाने जतन होत आहेतपर्यटन विकासात त्यांचा वापर होतो आहे. आपण भारतीय याबाबतीत  कमालीचे उदासीन आहोत. यूनेस्कोच्या  जागतिक  वारसा  स्थळांच्या यादीत जुलै २०१२ रोजी  भारतातील पश्चिम घाटाचा समावेश करण्यात आला आहे. यात केरळ २०, कर्नाटक १०, तामिळनाडू ५ आणि महाराष्ट्रातील कास पठार, कोयना आणि राधानगरी वन्यजीव अभयारण्य, चांदोली राष्ट्रीय उद्यान यांचा समावेश आहे. तत्पूर्वीच्या यादीत राज्यातील  छत्रपती शिवाजी टर्मिनस, एलिफंटा-घारापुरी लेणी, अजिंठा-वेरूळ लेणी यांचा समावेश आहे. जागतिक पर्यटनाच्या दृष्टीने आवश्यक सारे पर्यटनाचे आविष्कार एकत्र सामावलेल्या, विविध किल्ल्यांच्या माध्यमातून श्री शिवछत्रपतींचा गौरवशाली वारसा सांगणाऱ्या, हजारो वर्षांची पुरातत्त्वीय परंपरा जपणाऱ्या कोकणातील एकही ठिकाण यात नाही. ही बाब गेली अनेक वर्षे कोकण पर्यटनाचा डांगोरा पिटणाऱ्या येथील समाजकारणी-राजकारणी यांचे काम दाखविण्यास पुरेशी आहे.   केळशीतील वाळूची टेकडीसारखी जागतिक दर्जाची मानके पुढे आणल्यास कोकण पर्यटन दिमाखात जगाच्या नकाशावर झळकेल आणि आजचा जागतिक पर्यटन दिन साजरा करण्याची खरीखुरी उर्मी आपल्याला प्रदान करेल.

धीरज वाटेकर                         
पर्यटन अभ्यासक      






बुधवार, २१ सप्टेंबर, २०१६

महायोगी “नाथपंथी” गुरू गोरक्षनाथ


भारतीय आणि महाराष्ट्रीयन लोकसंस्कृतीच्या जडणघडणीत नाथपंथाचे खूप महत्वाचे स्थान आहे. संपूर्ण देशभरात हा समाज विखुरलेला आहे. भारतीय संस्कृतीतील शैवसंप्रदायात नाथसंप्रदायाचा समावेश होतो. या संप्रदायाचा उगम भगवान शिव यांच्यापासून झाला, अशी मान्यता आहे. भगवान शिव हे जरी या पंथाचे मूळ प्रवर्तक असले तरीही त्यांचे शिष्य मच्छिंद्रनाथ हे या पंथाचे पहिले गुरू होत. तदनंतर या संप्रदायाला नावारूपाला आणण्याचे श्रेय मात्र "गुरू गोरक्षनाथ" यांनाच जाते.

गोरक्षनाथ हे सुमारे नवव्या - दहाव्या शतकातील नाथ संप्रदायाचे  एक प्रवर्तक व प्रभावी प्रसारक होत. गोरक्षनाथाच्या जन्मस्थळाबाबत आणि काळाबाबत विद्वानांत विविध मते आहेत. दक्षिणेकडे गोदातीरी चंद्रगिरी, दक्षिणेतील बडव देश, काठेवाडात गोरखमठी आणि पंजाब अशी त्यांची विविध जन्मस्थाने सांगितली जातात. हजारीप्रसाद द्विवेदी त्यांचा काळ नवव्या शतकाचा उत्तरार्ध, तर रा. चिं. ढेरे तो १०५० ते ११५० च्या दरम्यानचा मानतात. काही दंतकथांत संत कबीर (साधारण काळ सुमारे १४८८ ते १५१२) आणि  गुरूनानक (साधारण काळ सुमारे १४६९ ते १५३८) यांच्याबरोबर गोरक्षनाथाचा संवाद झाल्याचे उल्लेख आढळतात. गोरक्षनाथ ह्या नावासंबंधी दोन मते प्रामुख्याने मांडली जातात, त्यानुसार गो म्हणजे इंद्रिये. “इंद्रिये ताब्यात ठेवणारा तो गोरक्षनाथ”, दुसरे मत असे, की गोरक्षनाथाचा जन्म मच्छिंद्रनाथाच्या अनुग्रहाने गोबरातून झाला म्हणून गोरक्षनाथ. हजारीप्रसाद गोरखनाथाची जात ब्राह्मण मानतात, तर श्री. ढेरे तो दक्षिणेत स्थायिक झालेल्या काश्मीरी ब्राह्मण कुलात जन्मल्याचे सांगतात. समाजाच्या तत्कालीन खालच्या स्तरात त्यांचा जन्म झाला असावा, असेही एक मत आहे. नाथ संप्रदायाच्या नवनाथांमध्ये तसेच चौऱ्याऐंशी सिद्धांमध्येही गोरक्षनाथाचा समावेश आहे. नाथ संप्रदायाचे आदिप्रवर्तक चार महायोगी मानले जातात. आदिनाथ म्हणजे प्रत्यक्ष शिवच. त्यांचे दोन शिष्य एक जालंधरनाथ आणि  मच्छिंद्रनाथ उर्फ मत्स्येंद्रनाथ होय. जालंधरनाथाचा शिष्य कृष्णपाद (कानीफा, कण्हपा, कान्हपाद) आणि मच्छिंद्रनाथाचा गोरक्षनाथ. पंचकारावर आधारलेली विवेकशून्य व आचरणभ्रष्ट साधना विशेष बोकाळलेली असलेल्या त्या काळी गोरक्षनाथाला मात्र ती मान्य नव्हती. त्यांनी योगमार्गाचा अवलंब केला. पतंजलीच्या अष्टांग योगाऐवजी त्याने षडंग योग (आरंभीची यम व नियम ही दोन अंगे गौण व इतर सहा अंगे प्रमुख) स्वीकारला. तो पुढे हठयोग म्हणून ओळखला गेला. गोरक्षनाथाच्या ग्रंथांत या साधनामार्गालाच अधिक महत्त्व दिलेले आहे. गोरक्षनाथाने प्रवर्तित केलेल्या योगमार्गाच्या वा  नाथ संप्रदायाच्या बारा शाखा वा पंथ आहेत. म्हणून बारहपंथीअसेही नाव या संप्रदायास आहे. या बारा शाखांपैकी पहिल्या सहा शाखा प्रत्यक्ष शिवाने व शेवटच्या सहा गोरखनाथाने प्रवर्तित केल्याचे मानतात. यात  भूजची (कच्छ) कंठरनाथी, पंजाब, पेशावर व रोहटकची पागलनाथी, पेशावर व अफगाणिस्तानची रावल, पुरी मेवास्थानेश्वर (थानेसर) व कर्णालची पंख किंवा पंक, मारवाडची बन, जोधपूरची गोपाल किंवा रामके, बंगालची चांदनाथ कपिलानी, टिला, अंबाला  कर्णाल येथील हेठनाथी, बंगालच्या दिनाजपूर जिल्ह्यातील चोलीनाथ आईपंथी, रतढोंडा मारवाडची बैरागपंथी, जयपूरची पावनाथी आणि शेवटची धजनाथी होय. सर्व नाथपंथीय जरी शिवापासूनच उत्पन्न झालेले असल्याचे मानत असले तरी, नाथ संप्रदाय अद्वैतवादी असून स्वला जाणून घेणे हेच खरे ज्ञान आहे मूलतः असे मानणारा आहे. आणि हा 'जाणीवेचा मार्ग' योगाच्या माध्यमानेच साधला जातो. कानाला भोके पाडण्याची पद्धतीही गोरक्षनाथांनी सुरू केली.
मच्छिंद्रनाथ तीर्थयात्रा करीत फिरत असताना चंद्रगिरी गावात  पोहोचले. त्या गावात सर्वोपदयाळ या नावाचा एक वसिष्ठगोत्री गौड ब्राह्मण राहत होता. त्याच्या पत्नीचे नाव सरस्वती होते. ती अतिशय सद्गुणी होती. पुत्रसंतान नसल्यामुळे ती दुःखी होती. त्यांच्या घरी मच्छिंद्रनाथ भिक्षा मागण्यास गेले. सरस्वतीने त्यांना भिक्षा घातली, नमस्कार केला. ‘आपणाला संतती नाही, उपाय सांगा,’ अशी तिने विनंती केली. मच्छिंद्रनाथांनी तिला सूर्यमंत्राने मंत्रून भस्म दिले व सांगितले, हे भस्म रात्री निजतेवेळी सेवन कर. हे भस्म ही नुसती राख नाही, नित्य उदयास येणारा हा साक्षात हरिनारायण आहे. तो तुझ्या उदरी येईल. तुझ्या त्या पुत्रास मी स्वतः येऊन उपदेश करीन. तो जगात कीर्तिमान होईल. सर्व सिद्धी त्याच्या आज्ञेत राहतील.” मच्छिंद्रनाथ जाण्यास निघाले तेव्हा तिने विचारले, महाराज, तुम्ही पुन्हा कधी याल ? यावर नाथ म्हणाले, बारा वर्षांनी मी परत येईन !”. सरस्वतीने ते भस्म पदरात बांधून ठेवले. ती नंतर शेजाऱ्याच्या घरी गेली. तिथे अनेक बायका जमल्या होत्या. सरस्वतीने त्यांना सांगितले, एक बाबा आला होता. त्याने मला पुत्र होण्यासाठी भस्म दिले आहे.” यावर त्या सर्वजणी हसल्या व म्हणाल्या, असल्या भस्माने का मुले होतात ? त्या सर्व बायकांनी तिच्या मनात किंतू भरवल्यामुळे तिने आपल्या घराजवळील गोठ्याजवळ शेण टाकण्याच्या खाचीत ते भस्म टाकून दिले. बारा वर्षानंतर मच्छिंद्रनाथ चंद्रगिरी गावात सरस्वतीच्या घरासमोर जाऊन उभे राहिले. त्यांना पाहून सरस्वती बाहेर आली. तिने नाथांना ओळखले. मुलगा कुठ आहे ? नाथांनी विचारले. मला मुलगा झालाच नाही, तिने सांगितले. खोट बोलू नकोस ! त्या भस्माचे काय झाले ? नाथांनी प्रश्न केला. मी ते शेण टाकण्याच्या जागी नेऊन टाकले. योगीराज, मला क्षमा करा ! , मला ती जागा दाखव. तिने नाथांना ती जागा नेऊन दाखविली.हे प्रतापवंता, हरिनारायणा, सूर्यसूता तू जर गोवऱ्यात असलास तर बाहेर ये !. गुरुराया, मी इथ आहे. गोवऱ्यांची रास मोठी आहे. तुम्ही मला बाहेर काढा, मच्छिंद्रनाथांनी लगेच खाच उकरून त्या मुलास बाहेर काढले. तो तेजःपुंज पुत्र बाहेर येताच सूर्यासारखा प्रकाश पडला. तेच पुढे गोरक्षनाथ म्हणून प्रसिद्ध झाले. अन्य एका  उपलब्धीनुसार मच्छिंद्रनाथ व ती स्त्री त्या शेणाच्या ढिगाजवळ गेले व त्यांनी हाक मारली "चलो गोरक्ष !" त्याबरोबर त्या शेणातून एक मुलगा उभा राहिला व त्याने प्रत्युत्तर दिले "आदेश!" मच्छिंद्रनाथ त्या मुलाला घेऊन गेले. हेच पुढे गोरक्षनाथ म्हणून प्रसिद्धीस आले, अशी एक लोकप्रिय कथा आहे.
गोरक्षनाथांचे कार्य व्यापक आणि विविधांगी आहे. कुल, जात, वर्ण, धर्म इत्यादींच्या पलीकडे ईश्वरतत्त्व आहे, असे त्यांनी प्रतिपादन केले. प्रखर वैराग्य, विशुद्ध चारित्र्य, सदाचार व ब्रह्मचर्य यांना त्याने स्वतःच्या आचरणाने महत्त्व देऊन तत्कालीन समाजातील अनैतिक, अविवेकी व अनाचारी वृत्तींना पायबंद घातला. ते एक महान संघटक होते. त्यांनी भारतीय आध्यात्मिक साधनेचे शुद्धीकरण केले आणि नंतरच्या अनेक महापुरुषांना कार्याची प्रेरणी दिली. त्याने योगमार्गाला सुसंघटित रूप देऊन योगसाधनांचे व्यवस्थापन केले. स्त्रिया व इतर समाजाच्या उद्धाराचा मार्ग मोकळा करून दिला. हिंदू-मुस्लिम ऐक्याचा पायाही प्रथमत: त्यांनीच घातला. त्यांच्या  रावल शाखेत आजही मुस्लीम समाजाचा सहभाग आहे. शब्द प्रामाण्यापेक्षा आत्मानुभूतीच्या प्रत्यक्ष ज्ञानाला ते विशेष महत्त्व देतात. ते शिवोपासक व योगमार्गी होते. त्यांचे मठ आणि अनुयायी भारतात सर्वत्र तसेच नेपाळ आणि श्रीलंकेतही आढळतात. सर्व नाथसंप्रदायी योगी हे आपल्या विशेष पेहेरावामुळे त्वरित ओळखले जातात. मलिक मुहंमद जायसी, मीरा, सूरदास, कबीर, अरब पर्यटक इब् बतूता इत्यादींनी या वेषाची वर्णने केली आहेत. मच्छिंद्रनाथांनी भगवान शंकराला प्रसन्न करून त्याचा वेष प्राप्त केला, अशी एक आख्यायिका आहे. त्यांच्या नावावर संस्कृत, अपभ्रंश, हिंदी व इतर भारतीय भाषांतील विपुल ग्रंथरचना आहे. देशी भाषांत ग्रंथरचना करून त्यांनी त्या भाषांना प्रतिष्ठा प्राप्त करून दिली होती. त्यांचे संस्कृत आणि अपभ्रंश भाषेतील अमनस्क, अमरौघशासनम्, गोरक्ष - पद्धति, गोरक्ष शतक, गोरक्ष संहिता, महार्थ –मंजरी  (अपभ्रंश), सिद्धसिद्धांत पध्दति, योगमार्तंड, योग बीज, योग चिंतामणी आदि ग्रंथ महत्त्वाचे होत. हिंदीत लहानमोठे जवळपास ४० ग्रंथ त्यांनी लिहिल्याचे अभ्यासक सांगतात. हे सर्व हिंदी ग्रंथ पीतांबरदत्त बडथ्वाल यांनी गोरखबानी या  नावाने सन १९४२ साली संकलित केले आहेत. नाथपंथाचा उल्लेखसिद्घपंथअसाही केलेला आढळतो. नाथ सिद्घांची संख्या बौद्घ सिद्घांप्रमाणेच ८४ मानली जाते. ८४ सिद्घ ही सिद्घांची संख्या मूळची वज्रयानी परंपरेतील असून नाथ संप्रदायाला नावारुपाला आणणारे गोरक्षनाथ ह्यांच्या प्रभावामुळे वज्रयान्यांचे अनेक समूह नाथपंथात प्रविष्ट झाले. त्यांनी आपल्या वज्रयानी पूर्वपरंपरेतील सिद्घ पुरुषांची आणि नंतर स्वीकारलेल्या नाथपंथातील सिद्घांची नामावली एकमेकांत मिसळली आणि नवनाथांप्रमाणेच नाथपंथाचीही विवक्षित सिद्घगणना सुरु झाली, असे डॉ. रा. चिं. ढेरे ह्यांचे मत आहे. संतपरंपरेतील नामदेव, एकनाथ अशा संतांनीही आपल्या अभंगांतून ८४ अशी नाथ सिद्घांची संख्या दिलेली आहे. आद्य शंकराचार्यांनंतर अखिल भारतीय जनमताला प्रभावित करणारा एवढा मोठा आचार्य मध्ययुगात झालेला नाही, असे मत हजारीप्रसाद द्विवेदी यांनी नोंदवून ठेवले आहे.
विशेषतः महाराष्ट्राच्या सांस्कृतिक इतिहासाचा विचार करता गोरखशिष्य अमरनाथ आणि प्रामुख्याने गहिनीनाथ हे महाराष्ट्रातील नाथ संप्रदायाचे मूळ पुरुष होत. ज्ञानेश्वर-नामदेवांसारखे वारकरी संप्रदायातील संत हे परंपरेने नाथ संप्रदायाशी संबद्ध असल्यामुळे नाथ संप्रदायातील विचारप्रवाह वारकरी संप्रदायात प्रविष्ट होऊन वाहू लागला. निवृत्तिनाथांकडून ज्ञानेश्वरांना नाथ संप्रदायाचा वारसा मिळाला. महानुभाव पंथाचे संस्थापक चक्रधर यांचे गुरू गुंडम राऊळ आजेगुरू चांगदेव राऊळ हे दोघेही नाथसिद्ध होते. स्वतः चक्रधरांचा इतर अनेक नाथसिद्धांशी संबंध आला होता. दत्त संप्रदाय  नाथ संप्रदाय यांचाही निकटचा संबंध आहे. नाथ आणि दत्तात्रेय या दोघांनाहीअवधूतहे समनाव आहे. नाथ संप्रदायात गुरूचे स्थान महत्त्वाचे असते आणि म्हणूनच आदर्श गुरू असलेल्या दत्तात्रेयाला नाथपंथी पूज्य मानतात. अनेक नाथांना दत्ताचा अनुग्रह होता. समर्थ संप्रदाय आणि नाथसंप्रदाय यांचा प्रत्यक्ष संबंध आढळत नसला, तरी समर्थ रामदासांनी त्यांच्या शिष्यांनी नाथांविषयीही आदर व्यक्त केला आहे. ज्ञानदेवपूर्व तीन-चार शतके तर हा संप्रदाय लोकमान्यतेच्या अगदी शिखरावर होता; परंतु इतके माहात्म्य असलेला हा संप्रदाय तदनंतर फार काळ आपला प्रभाव टिकवू शकला नाही. गोरखनाथ नाथ संप्रदाय यांच्याकडून अनेक संतमहात्म्यांनी प्रेरणा घेतली असली, तरी त्यांनी नाथ संप्रदायाहून वेगळे असे आपपाले पंथ चालू केले. महाराष्ट्रात हा पंथ चालू होतो होतो, तोच त्याच्याच तत्त्वांचा वारसा घेऊन वारकरी संप्रदाय प्रबळ झाला आणि मूळचा नाथ संप्रदाय क्षीण झाला. महाराष्ट्रातील त्र्यंबकेश्वर हे नाथसंप्रदायाचे उगमस्थान मानले जाते. याच ठिकाणी गुरू गोरक्षनाथांनी नाथांना ८४ सिद्धांना उपदेश केला. ते उपदेश केलेले ठिकाण म्हणजे अनुपमशिळा होय. या अनुपम शिळेला बोलीभाषेत अनुपानशिळा असेही म्हटले जाते. मनःशांतीच्या शोधात असलेल्या भगवान परशुरामांनाही गुरू गोरक्षनाथांनी याच अनुपम शिळेवर पात्र हातात दिले होते. त्या पात्रात ज्या ठिकाणी ज्योत पेटेल, तेथे तपश्चर्या करण्यास सांगितले होते. सध्याच्या कर्दळीवन येथे ज्योत पेटल्यानंतर तेथे ज्योतिस्वरूप गोरक्षनाथ प्रकट झाले, त्या वेळी तेथे मोठ्या प्रमाणात धुके पसरले होते. कन्नड भाषेत धुक्याला मंजू म्हणत असल्याने गुरू गोरक्षनाथांना मंजूनाथ असेही म्हणतात. या परंपरेचा भाग म्हणून आजही नाथसंप्रदायातील १२ पंथांतील एका योग्याची आळीपाळीने लोकशाही पद्धतीने राजेपदी नियुक्ती करून त्या राजाच्या हातात पात्र देऊन नाथांची झुंडी त्र्यंबकेश्वर येथून कर्दळीवनाच्या दिशेने निघते.

त्याकाळात नाथयोगी अनेक तीर्थक्षेत्रांची यात्रा करीत. प्रयाग, अयोध्या . हिंदू क्षेत्रांना भेटी देत असतं. भारतात सर्वत्र नाथसंप्रदायाचे मठ मंदिरे आहेत. यात सर्वांधिक प्रसिद्ध गोरखपूर येथील गोरक्षनाथाचे मंदिर, पाकिस्तानातील पूर्णनाथकूप, बलुचिस्तानातील देवी हिंगलाज, पंजाबमधील गोरखटिल्ला, नेपाळातील काठमांडू, सौराष्ट्रातील गिरनार पर्वत, कच्छमधील धिनोधर मठ, बंगालमधील आदिनाथ, तमिळनाडूमधील काद्रिमठ, मुंबईजवळील पांडुधुनी, ग्वाल्हेरजवळील भर्तृगुंफा, कर्नाटकातील हाडी भरंगनाथाचे मंदिर, महाराष्ट्राचा  विचार करता पुणे जिल्ह्यातील गंभीरमठ, सांगली जिल्ह्यातील बत्तीसशिराळा, नाशि जिल्ह्यातील त्र्यंबकमठ, सातारा जिल्ह्यातील मत्स्येंद्रगड, अहमदनगर जिल्ह्यातील वृद्धेश्वराचा डोंगर आदि स्थाने नाथांची पवित्र तीर्थक्षेत्रे होत. गोव्यातील चंद्रनाथ, मंगेशनाथ ही शिवमंदिरेसुद्धा  नाथसंप्रदायाशी संबंधित असावीत, सा एक मतप्रवाह आहे. नेपाळी लोक गोरक्षनाथांना पशुपतीनाथाचा अवतार मानतात. नेपाळमध्ये काही ठिकाणी त्यांचे आश्रम आहेत. नाण्याच्या एका बाजूवर त्यांचे नावही आढळते. महाराष्ट्रातील औंढ्या नागनाथ ही त्यांची तपोभूमी असल्याचे म्हटले जाते.
गोरक्षनाथ हे नाथ संप्रदायातील एक अलौकिक दैवी व्यक्तिमत्व होत. आपल्या अचाट तपसामर्थ्यामुळे ईश्वरसम असलेले गोरक्षनाथ शाबरी विद्येचे रचनाकार होत. ही लोककल्याणकारी विद्या एक कोटी मंत्रांपासून बनली होती. कालपरत्वे तिची शुद्धता लोप पावल्याने ती फारशी प्रभावी नाही. भक्तिमार्ग प्रचलित होण्याच्या अगोदर सर्वांत शक्तिशाली धार्मिक मार्ग म्हणजे गोरक्षनाथांचा योगमार्ग होय. नाथपंथामध्ये ज्यांनी या पंथाचा प्रसार केला व त्याचे वजन वाढवले असे गोरक्षनाथांसारखे प्रभावी व व्यक्तिमान पुरुष दुसरे कोणी झाले नाहीत. कलियुगातील नऊ नारायणानी नवनाथांच्या रूपाने पृथ्वीतलावर अवतार घेतले आणि समाजाला ज्ञानी बनविले असे म्हणतात. नाथांनी ज्या क्रमाने अवतार घेतले  तो  क्रम साधलेला श्लोक...

मच्छिंद्र  गोरक्ष जालीन्दराच्छ | कानिफ श्री चर्पट नागनाथ:||
श्री भर्तरी रेवण गैनिनामान |  नमामि सर्वात नवनाथ सिद्धान ||

अभ्यासाअंती असे लक्षात येते कि इसवी सनाच्या दहाव्या शतकाच्या शेवटी शेवटी नवनाथ पंथाचा उगम झाला असावा. जसे प्रभू राम, भगवान कृष्ण यांचे अवतार कार्य पूर्ण झाल्याने त्यांची अवतार समाप्ती झाली आहे, तसे श्री नवनाथ अवतार अदयापि  अखंडपणे सुरु असल्याने त्यांची अवतार समाप्ती झालेली नाही. सुमारे दहाव्या - अकराव्या शतकात उदयास आलेल्या नाथांनी सातशे वर्ष प्रकट रुपात वावरून भक्तांची सेवा केली आहे. शके १७१० पर्यंत अर्थात इसवि सन १७८८ - ८९ पर्यंत नवनाथ मानव रुपात प्रकट भ्रमण करीत होते. त्यानंतर त्यांनी समाध्या घेतल्या. तथापि श्रीगोरक्षनाथ हे समाधिस्थ झालेले नाहीत, ते गुप्तपणे गिरनार पर्वतावरील श्रीदत्त आश्रमात राहत आहेत अशी एक लोकभावना आहे.

भारतासारख्या प्राचीन संस्कृती असलेल्या आणि जगातील सर्वात मोठ्या लोकशाही देशात वर्णव्यवस्था आज देखील आपले पाय रोऊन उभी आहे. माध्यामांच्या युगात जग आता एक जागतिक खेङे होत असताना भारतातील भटका समाज आज देखील उपेक्षित आहे. भटकाविमुक्त समाज हा देशातला आजही सर्वात तळागाळातला समाज आहे. अपवादात्मक स्थितीत काही भाग वगळता "आज इथे, तर उद्या तिथे" प्रमाणे आजही समाजातील अनेक कुटुंबांची पोटार्थ भटकंती सुरुच आहे. कोकणात हे प्रमाण कमी आहे, पण तरीही समाज म्हणून प्रश्न काही संपलेले नाहीत. विदर्भात हा समाज "गारपगारी" नावाने ओळखला जातो. तेथील समाजाची स्थिती आजही फारशी सुधारलेली नाही, हे वास्तव आहे. वंचित, साधनविहीन आणि दुबळ्या भटक्या-विमुक्तांना ७० वर्षांनंतरही भारतीय  स्वातंत्र्याचे फारसे कोणतेही लाभ मिळालेले नाहीत. एका आकडेवारीनुसार देशात भटक्याविमुक्तांची १५ कोटींच्यावर लोकसंख्या आहे. त्यातले ९८% भूमिहीन आणि बेघर आहेत. ९५% लोक दारिद्र्यरेषेखालचे जीवन जगत आहेत. अन्न वस्त्र - निवारा  यासाठी आवश्यक त्या शैक्षणिक क्षमता कौशल्यापासून बहुसंख्य समाज अजूनही शेकडो कोस  दूर आहेत. जातीचे दाखले, रेशनकार्ड, घरकुल-शिक्षण या सगळयांपासून वंचित त्यामुळे प्रवाहापासून वेगळा पडलेला हा समाज आहे. या दरिद्री, निराधार आणि परिस्थितीशरण लोकांना मानवी हक्कांसाठी लढायला प्रव्रुत करणे ही वर्तमान काळातली सर्वात अवघड गोष्ट आहे. कारण या समुदायाची पराभू मानसिकता हताश करणारी असते. अनेक शासकीय योजनांचा लाभ घेण्यासाठी या समाजास रहिवासी जातीचे प्रमाणपत्र आवश्यक असते. ते मिळविणे हे या समाजास नोबेल पारितोषिक  मिळविण्याइतके अवघड काम बनले आहे, वर्तमान रत्नागिरीसह कोकणातील समाज याचा अनुभव घेत आहे. यावर या मेळाव्यातून काही ठोस निर्णय अपेक्षित आहे. कारण अलीकडच्या काळात समाज जागा होऊ लागला आहे, संघटीत होऊ लागला आहे. त्याला त्याचे हक्क समजू लागले आहेत, ही खूप मोठी समाधानाची गोष्ट आहे. काही प्रमाणात समाज शैक्षणिकदृष्टया साक्षर होऊन शहरात अलिकडील काळात स्थिरावला आहे, कोकणात आपण हे पाहू शकतो.

आजच्या तरुणाईत शिकलेलानिर्बुद्धसमाज तयार होऊ पाहातो आहे. तो ज्ञानी न्यायी समता - बंधुतावादी का बनत नाही ? तो कुशल बनत नाहीतो पोशाखीबनतो. त्याला श्रमाची लाज वाटते यावर समाज म्हणून उपाय शोधायला हवेत. आगामी काळात आपण किमान नाथपंथी म्हणून संघटीत होऊन शासनाकडून आपले हक्क पदरात पाडून घेत असताना गुरु गोरक्षनाथांनी दाखविलेल्या मार्गानुसार अखिल मानव जातीच्या कल्याणार्थ पुढाकार घेवून कार्य करण्याची गरज आहे. तसे घडल्यास आजही अदृश्यावस्थेत नाथयोगी कार्यरत असल्याची लोकभावना आपल्या या पिढीच्या मागे उभी राहील, ज्यातून एकत्रित अखंड समाज निर्मिती होईल, ती होत असतानाच्या क्रियेतील आपला सहभाग नाथपंथीम्हणून निश्चित गौरवपूर्ण असेल


धीरज वाटेकर


पूर्वप्रसिद्धी :

आनंदी ज्योतिष दिवाळी अंक २०२० (संपादक प्रवीण जवळे पुणे)

१.     आदेश दिवाळी अंक २०२० (संपादक गणेश मोरे टिटवाळा कल्याण)

रत्नागिरी जिल्हा गोरक्षनाथ विशेषांक २०१६                                                                                                      

नदीसोबतचे नाते घट्ट व्हायला हवे!

  जागतिक नदी दिन विशेष यंदाच्या जागतिक जलदिनी (२२ मार्च) कोकणात प्रथमच गुहागर तालुक्यातील परचुरी बंदर येथे रत्नागिरी जिल्ह्यातील सर्वात मो...